Neokatechumenat

O pierwszym oficjalnym uznaniu Drogi Neokatechumenalnej możemy mówić 30 sierpnia 1990 roku kiedy to Papież Jan Paweł II w liście skierowanym do ówczesnego wiceprzewodniczącego Papieskiej Rady do Spraw Świeckich i delegata „ad personam” dla Apostolatu Wspólnot Neokatechumenalnych Biskupa Paula Josefa Cordesa napisał [Ogniqualvolta (AAS-82.90, 1513-1515)]:
„Po więcej niż dwudziestu latach istnienia Wspólnot rozsianych na pięciu kontynentach, biorąc pod uwagę nową życzliwość parafii, zapał misyjny i owoce nawrócenia, które rodzą się z gorliwości katechistów wędrownych, a ostatnio są dziełem rodzin ewangelizujących zdechrystianizowane obszary Europy i całego świata; biorąc pod uwagę powołania, wzbudzone przez te Drogę, do życia zakonnego i do prezbiteratu oraz narodziny kolegiów diecezjalnych formacji do prezbiteratu dla nowej ewangelizacji, jak „Redemptoris Mater” w Rzymie; po zapoznaniu się z dokumentacją przedstawioną mi przez Waszą Ekscelencję; przyjmując prośbę do mnie skierowaną, uznaje Drogę Neokatechumenalną jako itinerarium formacji katolickiej ważne dla współczesnego społeczeństwa i dla naszych czasów.
Życzę zatem, by Bracia w Biskupstwie docenili i wspomagali razem ze swymi prezbiterami to dzieło nowej ewangelizacji, aby ono realizowało się zgodnie z liniami zaproponowanymi przez Inicjatorów, w duchu posługi Ordynariuszowi miejsca i jedności z nim oraz w kontekście jedności Kościoła lokalnego z Kościołem Powszechnym.”

Podczas audiencji dla inicjatorów Drogi Neokatechumenalnej oraz dla katechistów wędrownych 24 grudnia 1997 roku, Ojciec święty zachęcił ponownie do kontynuowania pracy nad redakcją „Statutu Drogi” który został zatwierdzony dekretem z 29 czerwca 2002 roku przez Papieską Radę do Spraw Laikatu „ad experimentum” na okres pięciu lat.  Statut zawiera 35 artykułów zebranych w sześciu rozdziałach oraz rozporządzenie końcowe dotyczące procesu rewizji statutu. Artykuły opisują zasadniczo główne treści katechez Drogi, sposób i czas ich przekazywania, organizację tych katechez na różnych etapach oraz relacje z władzą kościelną. W Statucie Droga Neokatechumenalna nie jest rozważana ani jako stowarzyszenie ani jako ruch czy zrzeszenie w Kościele. Pierwszy artykuł dokumentu definiuje ją słowami samego Jana Pawła II sprzed dwunastu lat – jako itinerarium formacji katolickiej ważne dla współczesnego społeczeństwa i dla naszych czasów”. Statut został definitywnie zatwierdzony 11 maja 2008, w Uroczystość Zesłania Ducha Świętego.

Droga Neokatechumenalna jest dana do dyspozycji biskupów, jako jeden ze sposobów realizowania wtajemniczenia chrześcijańskiego i permanentnego wychowania w wierze. Formacja ta dokonuje się w diecezjach pod kierunkiem biskupa diecezjalnego i międzynarodowej ekipy odpowiedzialnej za Drogę Neokatechumenalną, wskazanej przez Stolicę Świętą. Jako podsumowanie niniejszej noty przedstawiającej ogólny zarys powstania i kształtowania się Drogi chciałbym zaprosić do zapoznania się z przemówieniem Ojca Świętego wygłoszonym podczas audiencji dla katechistów i prezbiterów Drogi Neokatechumenalnej z 21 września 2002 roku, które stanowi moim skromnym zdaniem najlepszą wstępną ocenę wypełniania się tego żywego dzieła ewangelizacji:
”Trzeba tworzyć wspólnoty chrześcijańskie takie jak Święta Rodzina z Nazaretu, które żyłyby w pokorze, prostocie i uwielbieniu i gdzie drugi jest Chrystusem”.

Takie słowa zawiera napis na ikonie. Żyć w pokorze, znając swoje słabości i uznając swoją kruchość, w prostocie serca, wiedząc, co pochodzi od Boga, a co od demona. Dojść w swoim życiu do uwielbienia Boga, w każdym bez wyjątku fakcie swojego życia, i odkryć, że życie jest liturgią świętości. Mieć dojrzałą wiarę, to odkryć, że bliźni jest Chrystusem. „Wszystko cokolwiek czynicie, na chwałę Boga czyńcie”. To jest życie chrześcijanina.

Więcej informacji na oficjalnej stronie internetowej.